Kuta
We (surfklasgenoot en ik) kijken elkaar aan met een blik die avontuur, maar ook een gezonde spanning herbergt en geven elkaar een bemoedigend knikje om de aankomende golf van ruim 3 meter hoog te overwinnen tijdens onze surfles in de zee bij Kuta. Denderde golven die met een luid gedonder en een hoop bombarie op je afkomen lijken vanaf het strand eenvoudig en een simpel spel van de natuur maar eenmaal met een surfboard en net een uur theorie in je hoofd naspelend lijken ze een tsunami om te overwinnen. Genoeg zout in mijn lichaam voor de rest van het jaar, verschillende schaafwonden en een flinke jaap op iedere voet doen mij na de tweede les beseffen dat ik toch niet zo’n surfer ben als dat ik mij had voorgesteld, ondanks het geweldige gevoel van glijden op het water als het eenmaal gelukt is om de juiste golf te pakken, je op te drukken met ‘chickenwings’ en je balans te bewaren. Een mooie ervaring waaraan ik terug zal denken als ik naar de ervaren surfers kijken en denk: ‘Het lijkt zo makkelijk’.
Gefascineerd kijk ik naar alle mensen die in grote haast of juist in alle rust aan mijn ogen voorbij trekken. Op weg naar weet ik waarnaartoe of gewoon de tijd dodend tot ze misschien wel die boottrip aan een langslopende verse toerist verkopen, wachten op de boot waarvandaan ze een verse vis kopen die oma vanavond voor de familie bereid of hun kinderen uit school kunnen halen. Het is heerlijk om naar het gekrioel te kijken. Om gewoon maar aan de kant te zitten, geen onderdeel te zijn van de drukte, alleen maar toeschouwer. Kuta is een enorm grote badplaats waar ik iedere dag mijn ogen tegoed doe aan de verscheidenheid aan mensen wat hier bezoeker of bewoner is, eindeloze smalle straatjes met winkeltjes die om de een of andere reden bijna allemaal hetzelfde verkopen, de dvd-stores waar je de nieuwste films kunt kopen en natuurlijk de hippe restaurant waar alle ‘ausies’ zich tegoed doen aan een vierdubbele sandwich en drie liter bier.
Mijn voorkeur gaat uit naar de traditionele warungs die, als je even verder de straatjes verkend, kunt ontdekken op bijna iedere hoek van de straat. Hier kun je voortreffelijk eten voor hooguit twee of drie euro en krijg je een gezellige, bijna ouderwetse sfeer, en een oprechte glimlach cadeau. Tevens ook een prima ontmoetingsplek om verzeild te raken in boeiende gesprekken met reizigers die meestal dezelfde voorkeur hebben voor nostalgie en de schoonheid van het land.
Om mijn spieren, na alle hevige inspanningen, wat ontspanning en plezier te geven, lig ik na de activiteiten vaak te lezen bij het mooie zwembad van het hotel, maar vaak trakteer ik mijzelf ook op een lekkere massage in een van de vele salons die de hoofdstraat van Kuta rijk is. Om de tien meter wordt je dan ook aangesproken of je een massage of een manicure wil. Kimberley Spa is mijn favoriet en na een aantal keer bezoeker te zijn geweest word ik nu als vaste gast hartelijk en luidkeels ontvangen. Alsof ik de Chinees binnenloop, krijg ik behendig het menukaartje in mijn handen geschoven om vervolgens de vraag te horen: ‘What do you want? I would like to have the……(mmm wat zal ik vandaag eens doen?)… Eenmaal je keuze kenbaar gemaakt te hebben word je naar een donker en vochtig doch schoon kamertje geleid waar het tikken van de klok en de gebreken van de ventilator goed te horen zijn. Een klein maar krachtig mannetje/vrouwtje vraagt of je van ‘strong’ houdt om je vervolgens in alle mogelijke standen dubbel te vouwen en spieren te bewerken waarvan je het bestaan niet wist. Na een uur kom je als herboren uit het kamertje gekropen of gelopen om bij de kassa een paar luttele euro af te rekenen. Bizar.
Het alleen reizen bevalt, maar toch, op sommige momenten, mis ik mijn maatje (lees: Jeroen) om de mooie ervaringen mee te delen. Zoals die keer in Candidasa dat ik voldaan en tevreden terug liep van een lekkere avondmaaltijd en ik opeens, zonder reden, omhoog keek naar de hemel. Een fantastische sterrenhemel scheen mij tegemoet en mijn mond viel open om vervolgens hardop ‘wauw!’ te zeggen. De volgende gedachte was direct dat Jeroen dit ook moest zien. Of die keer dat ik voor het eerst op mijn surfboard stond en als een professional (nouja, dat dacht ik) de golf beheerste en over het water gleed. Kon Jeroen dit maar zien, dan zou hij vast glimlachend staan kijken. Nog een paar dagen als avonturier ( ja, want zo voel ik mij) en dan komt zondag mijn lief aan in Denpasar, het vliegveld van Bali, en dan kan ons avontuur samen beginnen.
[gallery_bank type="images" format="thumbnail" title="false" desc="false" responsive="true" display="all" sort_by="random" special_effect="none" animation_effect="bounce" album_title="false" album_id="14"]