De stad Bhaktapur doemt als een massa warmgetinte bakstenen op uit de vruchtbare velden van de Kathmanduvallei en op de hoofdpleinen en in de doolhofen van zijstraatjes voelen we heel goed de polsslag van van deze op en top traditionele stad. Op de in visgraatmotief geplaviede straten en stegen doen vrouwen de was bij publieke waterpunten, mannen in traditionele kleding rusten in de vele Sattal (overdekte loggia’s), boeren hurken langs de weg en verkopen mandjes met groenten en gelovigen bezoeken heiligdommen in de buurt. Overal zien we hoe de okerglans van de bakstenen afsteekt tegen het donkerbruin van het intensief bewerkte hout. We kunnen ons goed voorstellen dat dit het Kathmandu van een hele tijd geleden is en we wanen ons in de middeleeuwen. We nemen plaats op een van de vele pleinen waar pagode’s en tempels de aardbevingen aardig hebben doorstaan en besluiten gewoon eens een tijdje om ons heen te kijken en het dagelijkse leven van Bhaktapur in ons op te nemen.

Zo zien we vele mensen, op weg naar waar dan ook, een korte stop maken bij een van de offerbeelden in de pagode’s of op de aangegeven punten op straat, door het aan te raken, er rijst/geld of iets anders neer te leggen. Plotseling zien we een groep mannen aankomen met een brancard en als we goed kijken zien we dat daar een lijk op ligt. Vervolgens komt er een groep vrouwen, twee aan twee met de armen in elkaar, wijnend en jammerend over het plein aan sloffen en iedereen gaat aan de kant. Ze gooien hun hoofden in de lucht wanneer zee en luide kreet maken, verbergen hun gezichten in hun sjaals en sommige worden gedragen door de omringende vrouwen. Het is duidelijk dat er een zojuist een dierbaar iemand is overleden. Een sneu en dramatisch gezicht.

We zijn blij dat we vanuit de drukte van Kathmandu toch no geen nachtje naar Bhaktapur zijn gegaan om deze minder jachtige en traditionele stad te ervaren en om te zien dat ondanks de aardbevingen hier nog vrij veel (in verhouding met Kathmandu en Patan) nog overeind staat.

De laatste ochtend wandelen we een flink stuk een heuvel op, zo'n 4 kilometer buiten Thamel, om vol verwachting een bezoek te brengen aan een witte boeddhistische stoepa waaraan duizenden gebedsvlaggetjes in de de wind wapperen en honderden gebedsmolens draaien door de pelgrims en boeddhisten die offers komen brengen en hun rituelen uitvoeren. Wauw! Met open mond kijken wij naar de vele mensen die met uiterste precisie de handelingen uitvoeren waarbij ze kaarsjes branden, linksom de vele altaartjes lopen en rijst en bloemen in de lucht gooien.

Onze laatste uren hebben ingezet in het bijzondere land Nepal als we het bericht krijgen dat onze vlucht van Istanboel naar Amsterdam is komen te vervallen en dat we ruim 12 uur moeten wachten op een vliegtuig wat ons wel naar Amsterdam zal brengen. Bummer. Het is zoals het is en we kijken met een warm en vol hart terug op alles wat we hebben meegemaakt. Een kleine greep van wat we allemaal hebben gedaan en meegemaakt hebben in Nepal.

Zo hebben onze voeten meer dan 10000 traptredes gelopen, door de modder gebaggerd, hebben we door sprankelende beekjes gestapt, hebben we tegen geitengebitten op straat aangeschopt, Onze voeten hebben geslenterd door de straatjes van thamel, onze voeten hebben uren warm ingepakt gezeten in bergschoenen tijdens de trekkingtocht, onze voeten zijn een heerlijk maaltje voor de muggen geweest en onze voeten hebben ons tot grote hoogtes gebracht waar we van spectaculaire uitzichten hebben genoten. Onze voeten hebben gelopen door eeuwenoude straten, onze voeten konden soms maar net de vele geitenhoefjes ontwijken en we hebben gebalanceerd op smalle bergpassen. We hebben over met puinstenen kapotte trottoirs gelopen, onze voeten klem gezet op de bodemplaat van de jeep terwijl de chauffeur het voertuig behendig langs de meest diepe ravijnen deed rijden en we hebben ons schoenen uit gedaan toen we bij Dille, onze trekkinggids, uitgenodigd waren om bij hem thuis te komen eten met zijn gezin.

Zo hebben onze handen vele mensen de hand geschut bij een ontmoeting of een afscheid, we hebben onze handen vaak genoeg gevouwen terwijl we Namaste zeiden, onze handen hebben kinderkleding uitgedeeld, 900 kilo rijst, 75 kilo dahl, 50 kilo rijst, 50 kilo currypasta en 10.000 koekjes overhandigd, onze handen hebben gevoeld aan de donatiedekens tijdens het kopen en onze handen hebben het traditionele gerecht Dahlbad zonder bestek naar onze monden gebracht. Onze handen gaven steun tijdens het dalen en klimmen door houvast te hebben aan een boom of een grote steen, onze handen hebben gezwaaid naar kinderen en vrouwen en onze handen hebben flink gekrabbeld aan de vele grote muggenbulten. Onze handen hebben gebedsmolens laten draaien, klankschalen doen zingen, hebben vele kleurrijke stoffen opgetild en onze handen hebben voor stevigheid gezorgd toen we bovenop de bus zaten.

Onze ogen hebben de binnenkant van tradtionele Nepaleze huisjes gezien, de armoede en viezigheid geregistreerd, de vriendelijke ogen van de mensen beantwoord en onze ogen hebben gezien dat er spinnen bestaan van 15 tot 20 centimeter groot welke een inmens spinnenweb bouwen waarin een kleine vogel het niet overleefd. We hebben gezien dat Nepal ontzettend veelzijdig is met haar smaragdgroene natuur, kleurrijke mensen en manier van positief leven waarmee de strijd om te overleven iedere dag wordt aangegaan. We hebben politiemannen op teenslippers zien werken, bijna iedere Nepali grof zien roggelen op de grond, een lijk door de straten zien worden gedragen en dieren in de ogen gekeken waarvan het laatste uur geslagen had. We hebben de hoogste bergtoppen van de Himalaya tijdens een prachtige zonsopkomst zien ontwaken en we hebben gezien dat er momenteel op hout gekookt wordt omdat het gas op is. We hebben de verwoesting van de aardbevingen gezien, tempels en huizen liggend in stukjes op de grond, mensen met een complete rijsttafel op hun voorhoofd gedrukt, vrouwen de was zien doen bij de openbare wasruimtes in de straten en we hebben gezien dat er geiten midden op straat worden geslacht om vervolgens naast de al eerder geslachte kippen in de brandende zon worden ge-etalleerd om verkocht te worden. We hebben kilometers auto’s, bussen en brommers in viervoud in de rij zien staan bij de gesloten tankstations met de hoop om binnen een aantal dagen de op dit moment toegestane 15 liter te tanken. We hebben gezien dat er bussen en trucks rondrijden met kapotte en ingegooide ramen die gemaakt zijn met plastic keukenfolie waarbij er een gat is gemaakt, precies waar de chauffeur door heen kijkt, maar voor de zekerheid heeft hij toch nog een helm op.

We hebben geslapen op een houten plank, we hebben drie nachten ons hoofd neergelegd op een vochtig kussen in een knusse tent, we zijn in slaap gevallen in de bus en we hebben genoten van een heerlijk dekbedje in ons hotel in Kathmandu. We hebben geslapen in theehuizen op grote hoogte tijdens onze trekkingtocht en waarbij het kamertje gemaakt was van 6 spaanplaten, we hebben gedoezeld tijdens onze korte pauzes gedurende de trekking met ons gezicht in de voorzichtige zonnestralen die door de boomtoppen heen kwamen, We zijn vroeg in de ochtend wakker geworden van luid zingende buurmannen, van honden die een gezamenlijk blafconcert gaven, koeien- en geitenbellen, van de dorpsbel, spelende kinderen, van het dagelijkse leven wat in Nepal vroeg begint, van een super hevige storm met onweer, van een dier wat tegen de tent aansprong en we zijn wakker geworden van nieuwsgierigheid naar wat er zich buiten afspeelt.

We hebben huisgemaakte buffalomelk met klonten en zwarte stukjes met samengeknepen billen opgedronken, we hebben geproost met een biertje en een wijntje, we hebben de lokale drank ‘Roxy’ geproefd en opa uit het eerste bergdorp heeft een complete soepkom met huisgemaakte alcoholische drank voor onze neus in een keer achterover gegooid. We hebben opdringerige verkopers van ons afgeslagen, we hebben in ondiepe poeltjes gesprongen van 6 meter hoogte en geabseild van een woeste waterval van 26 meter en we hebben drie overheerlijke pizza’s van 30 centimeter in een kwartier opgegeten na onze trekkingtocht. We hebben ontzettend grote roofvogels gezien met een spanwijdte van zo’n 2,5 meter, ervaren hoe pijnlijk en stijf je lichaam aanvoelt na een trekkingtocht van 4 dagen als je na vijf minuten zitten gewoonweg niet meer kan opstaan laat staan lopen en we hebben in een zelfgefabriceerd gondeltje 20 meter boven de trisulirivier gebundeld terwijl de piepende kabels door het afgesleten wieltje warden getrokken. We hebben bovenop een overvolle en zwabberende bus gezeten, we hebben een wietplank cadeau gekregen en duizenden gebedsvlaggetjes in de wind zien wapperen.

Nepal en haar bevolking heeft een diepe indruk gemaakt op ons en dit heeft zich vertaald in vele gevoelens. Zo hebben we tranen met tuiten gelachen maar ook dikke tranen gehuild nadat we de intense blijdschap en vreugde van een jongetje hebben gevoeld die zojuist een boekje van ons kreeg en dit met zo’n overgave aan zijn vader liet zien. We hebben kinderen gezien die direct hun oude gescheurde en vieze kleding uittrokken om hun nieuwe kleding aan te doen wat een vreemde glimlach op ons gezicht deed verschijnen, maar ons ook het contrast met thuis deed voelen waardoor we ons toch ook wel weer verdrietig voelden. We hebben ons vaak nederig en ongemakkelijk gevoeld nadat we de pijnlijke dagelijkse leefomstandigheden van veel Nepali hebben gevoeld en gezien. We zijn geraakt door de veerkrachtigheid, de strijdlust en de overlevingsdrang van de mensen die zo hard getroffen zijn door de aardbevingen, door de corrupte politiek en het lot dat bepaald heeft waar hun wieg heeft gestaan. We zijn onder de indruk van de vele tradities en gebruiken die het land herbergt en die de mensen dagelijkse uitvoeren waardoor zij de kracht vinden om de dag met een glimlach te beginnen.

Dank jullie wel voor al jullie donaties! Ook zeg ik Namaste namens alle kinderen en hun ouders in Nepal waar wij dankzij jullie donatiegoederen konden gaan brengen! Dankzij jullie hebben we bij een flink aantal gezinnen een glimlach op hun gezicht mogen zien verschijnen en de ongelooflijke vreugde en blijdschap mogen voelen zoals wij hem nog nooit eerder hebben gevoeld, hebben gezien en/of ervaren. Wij zijn ontzettend dankbaar voor deze rijke ervaring en hebben Nepal en haar mensen in ons hart gesloten. Lieve allemaal, tot gauw in ons kleine kikkerlandje!