Nha Trang & Hoi An



Met een van de vele sleepingbussen die Vietnam rijk is naar de grote badplaats Nha Trang, zo'n 240 km naar het noorden.....dat sprak ons wel aan. De aantrekkelijke stoelen die helemaal naar achteren kunnen, een lekker comfortabel kussentje en gezellige lichtjes die de bus sieren, maar schijn bedriegt. Een helse trip waarbij het gangpad volop benut werd omdat er anders geen plaats was voor de families van de chauffeurs die mee reisden. Grappig, bijzonder, ongemakkelijk en spijtig zijn de woorden die deze zes uur durende busreis beschrijven. 36 officiele zitligplaatsen, op twee verdiepingen, waar je automatisch je benen in een rare positie moet leggen en een buschauffeur die de levens van de passagiers op het spel zet door op de andere rijbaan te gaan rijden terwijl er een vrachtwagen aankomt zodat er van de voorgenomen slaap toch niks terecht komt. Raar eigenlijk als je je bedenkt dat je je leven toevertrouwt aan een Vietnamees die waarschijnlijk al het dubbele van de uren heeft gereden dan in Nederland is toegestaan en daarbij luidkeels zit te lachen om grapjes van de famielies die meerijden en ondertussen een broodje kip nuttigt om het vervolgens weg te spoelen met een slokje fris, zwabberend over twee rijbanen met tegenliggend verkeer.....

Nha Trang is een grote badplaats waar veel verschillende toeristen zich verzamelen op de immens grote en lange boulevard om een glimp van de zon op hun lichaam te laten schijnen of om oefeningen te doen om vervolgens zich te nestelen in een van de vele restaurantjes met tlverlichting welke een plaatselijke verzamelplaats is voor verschillende insectenfamilies die een feestje hebben om tot slot te slenteren door de smalle straatjes om aangesproken te worden door de locals.

Een barre fietstocht in de vroege ochtend naar verschillende bezienswaardigheden, zoals een verfrissend maar toch warm modderbad, in de goed schijnende zon heeft ons wel een glimlach op het gezicht getoverd. Bijzonder hoe snel je hier volledig onderdeel van het verkeer bent en alle regels die je als kind je ooit eigen hebt gemaakt aan je laars lapt om jezelf nog enigszins veilig te voelen op de Vietnamese wegen.

Een trip naar Vinpearl island mag als toerist echt niet ontbreken en om op dat eiland te komen moet je plaats nemen in de langste en hoogste kabelbaan van Azie welke je over de Zuid Chinese zee naar de overkant voert.

De nachttrein van Nha Trang naar Hoi An, een authentiek dorpje in het Noorden van Vietnam, duurde zo'n 14 uur. Zodra de trein aankwam op het chaotische station met gillende mensen, koffers en tassen die uit hun voegen barstten, informatieborden met Vietnamese symbolen waarbij er in de ogen van vele toeristen wanhoop en twijfel te zien was waarbij ze hun hoofden draaiden alsof er van elke kant gevaar kon komen, werden we door een klein, gedrongen, tenger en oud gerimpeld glimlachend Vietnamees vrouwtje met een stok en zaklamp de goede kant opgedreven als een kudde schapen (samen met nog een groep toeristen) en liepen we tussen twee treinen door, over het spoor op zoek naar een opening in de trein die ons naar de juiste coupe zou brengen waar we onze hoofden op de kussens konden leggen om de volgende dag 640 kilometer verder wakker te worden.

Authentiek, gezellig, natuurlijk en levendig zijn de woorden die je voelt, ziet en ruikt als je door de smalle straatjes van Hoi An struint. Naar wierook geurende straatjes gevuld met kleermakerijen waar je voor een habbekrats de nieuwste mode kan laten namaken met keuze uit elk mogelijke kleur en stof en niet te vergeten de vele lampionnen in levendige kleuren die de straten doen oplichten wanneer het donker wordt. Erg gezellig. Een hele andere kant van Vietnam en in zijn geheel niet te vergelijken met de andere steden waar we eerder een bezoek aan hebben gebracht. Een ware verademing na alle hectiek en te veel door toerisme beinvloedde straten en ooit mooi en onaangetaste natuurverschijnselen. Een fietstocht door de binnenlanden van dit mooie stukje Vietnam was dan ook iets waar we echt van genoten hebben. Hierdoor zagen we de intens groene rijstvelden, werden we vaak vriendelijk begroet door locals, renden kinderen mee naast onze fiets en zagen we waterbuffels verkoeling zoeken in poeltjes water door er tot en met hun hoofd in te gaan staan en stoicijns voor zich uit te kijken. Geweldig! Ook hier ervaarden we weer een gevoel van bevrediging van het gevoel het echte Vietnam te willen zien en voelen.

Het kloppende hart van het centrum van Hoi An is autovrij, maar daardoor niet minder gevaarlijk. Er is hier minder verkeer en weliswaar zijn er ook stoplichten, maar menig local lapt deze lichten aan zijn laars. Zo ook een jonge vrouw op een rood glimmende scooter die met 50 kilometer per uur de hoek om kwam, terwijl ik niets vermoedend overstak omdat het stoplicht een groen signaal gaf en er van alle kanten geen verkeer scheen te komen. Het was een voltreffer tegen de arm met daarbij een geschokte Jenya en een Vietnamese vrouw en scooter op de grond. Het viel gelukkig allemaal mee met een pijnlijke rug en arm als gevolg voor een paar dagen.

Het avontuur in Vietnam zit er bijna op. Een avontuur was het zeker en onze verwachtingen en beeld van het land Vietnam hebben we dan ook meerdere keren bij moet stellen. Het is een land van vele verschillende mensen met of zonder glimlach waarbij er in de plaatsen die wij bezocht hebben weinig tot niks te merken is van de sporen die de oorlog met Amerika heeft achtergelaten. Eerder wordt je ondergedompeld in de toeristische sferen of je hier nu deel aan wilt nemen of niet. Desondanks hebben wij volop genoten van de momenten dat we door rijstvelden fietsten, de aanblik van een op de grond hurkend vrouwtje welke zelfgeplukte bananen verkoopt, de onderwater wereld snorkelend verkenden, over moesten steken zonder geraakt te worden, onze eetstokjes weer in een nieuw gerecht mochten steken en mochten proeven wat we nu weer besteld hadden van de niet te lezen menukaart en naar adem hapten toen we op de bijna twee kilometer hoge ba na hills stonden en een ongelooflijk uitzicht hadden over Da Nang en omgeving met onze hoofden in de wolken en vooral de momenten waarbij we in gesprek raakten met de locale bevolking welke over het algemeen vriendelijk, behulpzaam en ijverig is. Goodbye Vietnam!



[gallery_bank type="images" format="thumbnail" title="false" desc="false" responsive="true" display="all" sort_by="random" special_effect="none" animation_effect="bounce" album_title="false" album_id="8"]

home